WCZESNE WSPOMAGANIE ROZWOJU DZIECKA

Od momentu stwierdzenia u Twego dziecka niepełnosprawności bądź zagrożenia niepełnosprawnością - aż do rozpoczęcia nauki w szkole, możesz uzyskać wykwalifikowaną pomoc, której celem jest tak zwane "wczesne wspomaganie rozwoju".

Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka to zespół działań, których celem jest pobudzanie psychoruchowego i społecznego rozwoju dziecka. Zakres oddziaływań może być bardzo różny, w zależności od zdiagnozowanych przez specjalistów deficytów rozwojowych. Może ono obejmować: psychomotorykę, sferę komunikacji, mowy i języka, funkcjonowanie zmysłów dziecka, itd. W celu uzyskania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju, rodzice składają wniosek w poradnii psychologiczno-pedagogicznej.

Wczesne wspomaganie może być organizowane w:

• przedszkolu,
• szkole podstawowej,
• w specjalistycznych ośrodkach
• publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej

METODY TERAPEUTYCZNE REALIZOWANE W RAMACH WCZESNEGO WSPOMAGANIA ROZWOJU

Program aktywności Knillów:

• rozbudowanie aktywności dziecka niepełnosprawnego, zachęcanie go do działania, przejawiania własnej inicjatywy,
• tworzenie okazji do doświadczania i nabywania podstawowych informacji o sobie, co następuje w toku wykonywania sekwencji ćwiczeń ruchowych,
• ćwiczeniom towarzyszy muzyka - stanowi ona istotny element wszystkich programów, bowiem każde działanie zaczynają i kończą określone dźwięki,
• ćwiczenia następują po sobie według stałego schematu, co czyni zajęcia dla dziecka przewidywalnymi i bezpiecznymi,
• aktywność ruchowa sprzyja kształtowaniu świadomości swojego ciała, pozwala również nawiązywać bliski kontakt emocjonalny z innymi osobami.

Metody pedagogiki zabawy:

Zabawa jest dominującą formą aktywności dziecka. W celu wspomagania rozwoju emocjonalnego i społecznego dziecka, wzbogacania doświadczeń, rozwijania nowych umiejętności stosuje się metodę pedagogiki zabawy:

• zabawy stymulacyjne z użyciem płachty animacyjnej,
• pląsów, korowodów, tańców integrujących grupę,
• zabaw ruchowych i logorytmiki

Metoda Integracji Sensorycznej:
Polega na dostarczaniu kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych poprzez różnorodne ćwiczenia na specjalistycznym sprzęcie. Podczas terapii dziecko nie ćwiczy konkretnych umiejętności, lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności, a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.

Metoda Dobrego Startu
Metodę tę wykorzystuje się głównie w celu przygotowania dzieci do nauki pisania i czytania. Założeniem metody Dobrego Startu jest jednoczesne rozwijanie mowy, funkcji wzrokowych, słuchowych, dotykowych, motorycznych oraz współdziałanie między tymi funkcjami (tzw. integracja percepcyjno-motoryczna).

Zajęcia składają się z kilku etapów:

• ćwiczenia koncentracji uwagi i orientacji w schemacie ciała, uczenie się piosenki),
• ćwiczenia ruchowe (zabawy ruchowe nawiązujące do treści piosenki),
• ćwiczenia ruchowo - słuchowe (wystukiwanie rytmu do śpiewanej piosenki na bębenku, woreczkach z grochem, itp.)
• ćwiczenia ruchowo - słuchowo - wzrokowe (wykonywanie wzorów literopodobnych, liter w rytm śpiewanej piosenki: rysowanie w powietrzu, na stole, na tackach z kaszą, tabliczkach, papierze),
• ćwiczenia relaksacyjne, oddechowe, wyciszające

Dziecięca matematyka E. Gruszczyk – Kolczyńskiej:

• intensywne wspomaganie operacyjnego rozumowania na poziomie konkretnym,
• rozwijanie umiejętności matematycznych niezbędnych w codziennym życiu i wymaganych potem na lekcjach matematyki,
• kształtowanie odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom do pokonywania trudności,
• kształtowanie sprawności manualnej, precyzji spostrzegania i koordynacji wzrokowo – ruchowej.

Metoda Ruchu Rozwijającego V. Sherborne:
Metoda nawiązuje do wczesnodziecięcych doświadczeń człowieka. Wykorzystuje ruch, dotyk, wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozwoju świadomości samego siebie i wzmocnienia kontaktu z innymi ludźmi.
Istotnym doświadczeniem na zajęciach jest język ciała. Występują tu określone typy zabaw wykorzystujące:

• relację opiekuńczą „z”
• relację „razem”
• relację „przeciwko”.

Metoda werbo-tonalna:

• metoda rehabilitacji słuchu i mowy osób z uszkodzeniem słuchu;
• wykorzystywana w terapii dzieci z różnorodnymi zaburzeniami komunikacji,
• wykorzystuje się relacje zachodzące pomiędzy mową a ruchem – przełożenia ruchów całego ciała (makroruchy) na ruchy narządów mowy (mikroruchy).

W metodzie wykorzystywane są:

• zabawy fonacyjne – służące do wywołania i utrwalenia poszczególnych głosek;
• rytm ciała – służący do wywoływania głosu i korygowania nieprawidłowej artykulacji, tworzenia sylab, wyrazów i zdań;
• rytm muzyczny – służący do rozwoju struktury suprasegmentalnej mowy.

Wychowanie słuchowe

To całość różnorodnych ćwiczeń prowadzonych w celu stymulowania rozwoju percepcji słuchowej u dzieci z wadą słuchu i dzieci słyszących z zaburzeniami rozwoju. Etapy pracy z dzieckiem:

• wykrywanie dźwięków - trening reagowania na dźwięk.
• różnicowanie (dyskryminacje) dźwięków – dostrzeganie różnic i podobieństw pomiędzy dźwiękami i reagowania na nie w zróżnicowany sposób.
• identyfikacja – rozpoznanie dźwięku poprzez wskazanie, powtórzenie, nazwanie dźwięku,
• rozpoznawanie i rozumienie mowy.

Metoda symultaniczno - sekwencyjna prof. J. Cieszyńskiej:

• nauka wczesnego czytania metodą sylabową,
• wykorzystywana jest w pracy logopedów i pedagogów jako sposób utrwalania prawidłowej artykulacji głosek w sylabach i wyrazach oraz w pracy z dziećmi z zaburzeniami komunikacji